Filozofowie zawsze nazywani byli mędrcami. W starożytności to oni zajmowali się matematyką, medycyną i astronomią. Stały się częścią naszego globalnego doświadczenia.
To od filozofów uczymy się rzeczy, które są dla nas ważne. Mędrzec nie przestanie zadawać pytań, dopóki nie pozna wszystkich odpowiedzi. Za pomocą filozofii możemy lepiej zrozumieć świat i miejsce w nim człowieka. Przedstawiamy 10 najsławniejsi filozofowie świata.
10. Arthur Schopenhauer
Niemiecki filozof (1788–1860). On był sławny kawaler z ostrymi osądami. Jego znakami rozpoznawczymi były ambicja i podejrzliwość, był bardzo podejrzliwy, nie ufał ludziom.
Podobnie jak inni znani filozofowie, czytał wiele książek. Wierzył, że istotą osobowości jest wola, dla niego wola była początkiem każdej istoty.
Uważał, że szczęście jest wyzwoleniem z cierpienia (a cierpienie pochodzi z pożądania), ale nawet to wyzwolenie zastępuje nuda. Okazuje się, że cierpienie jest nieuniknione, a szczęście to tylko złudzenie.
Zło panuje na świecie i możesz się go pozbyć tylko za pomocą ascezy. Jego główne dzieło to „Świat jako wola i reprezentacja”.
9. Benedykt Spinoza
Holenderski filozof, jeden z głównych przedstawicieli New Age (1632–1677). Zaczął od studiowania dzieł żydowskich filozofów, kontynuował naukę w prywatnym college'u w van den Enden, gdzie poszerzał swoją wiedzę.
Studenci i przyjaciele zaczęli się wokół niego gromadzić, ale władze miejskie uznały, że stanowi zagrożenie dla pobożności i moralności, i zmusiły go do opuszczenia Amsterdamu.
Pisze traktaty „Podstawy filozofii Kartezjusza”, „Myśli metafizyczne” i inne. Wielki myśliciel zmarł na gruźlicę w wieku 44 lat.
Spinoza w to wierzył substancja jest niezależna i nieskończona, dzięki czemu rzeczy stają się realne i istnieją. To jest podstawowa przyczyna Boga. Ale Bóg dla Spinozy jest esencją rzeczy, jest w rzeczach, jako natura twórcza i działająca. Poddaje się jedynie swojej wewnętrznej potrzebie.
O ciele i duchu powiedział, że są to 2 strony jednej całości. Filozof odrzucił wolną wolę, a nawet samo istnienie woli. Dla niego nie było dobra i zła, wszystko jest już idealne. Najważniejsze jest samozachowawcze.
Jeśli komuś udało się poznać samego siebie, może połączyć się z esencją Boga, pokojem i naturą, a najwyższą cnotą i dobrem jest miłość i znajomość Boga. Jedynie aktywność poznawcza jest moralna.
8. Marek Aureliusz
Cesarz rzymski, filozof (121-180). Otrzymał doskonałe wykształcenie. W wieku 25 lat zainteresował się filozofią. W 161 r. Zaczął rządzić razem z Lucjuszem Verusem, a po jego śmierci w 169 r. Pozostał jedynym władcą.
Z jego rozkazu w Atenach pojawiły się 4 wydziały filozofii. Po nim pozostały nuty filozoficzne, tj. 12 rozdziałów książki po grecku „Rozumowanie o sobie”.
Największą wagę przywiązuje do etyki. Jeśli przed nim wierzono, że dana osoba jest ciałem i duszą, to Marek Aureliusz również dodaje inteligencję. Nazwał to dominującą zasadą. To od niego pochodzi źródło impulsów potrzebnych człowiekowi.
Jeśli doprowadzisz swój umysł do harmonii z naturą, możesz osiągnąć beznamiętność, a mianowicie porozumienie z uniwersalnym umysłem - to jest szczęście.
7. Parmenidy
Jest założycielem szkoły Elea, słynnego starożytnego greckiego filozofa (540 pne - 470 pne), a jego głównym dziełem jest wiersz „O naturze”. Był jednym z najbardziej znanych filozofów starożytnej Grecji. Jest znany ze swojej teorii wiedzy.
Głównym wątkiem, który przechodzi przez jego nauki, jest filozofia bytu. On sądzi, że poza bytem nic nie istnieje, a wyobrażalne - to część bytu. Więc zbudowana jest teoria wiedzy.
Martwił się pytaniem, czy można zweryfikować istnienie, jeśli nie można tego zweryfikować. Istnienie i myśl są ze sobą ściśle powiązane, dlatego logicznym wnioskiem jest to, że istnieje.
6. Wolter
Wielu zna go jako prozaika i poetę. Ale był nie tylko pisarzem, ale także francuskim filozofem-pedagogiem.
Voltaire (1694-1778) był synem urzędnika i zarabiał pieniądze w pałacach arystokratów, był pasożytniczym poetą. Na wersety satyryczne trafił do Bastylii i z powodu intrygi znalazł się w nim po raz drugi, ale został zwolniony pod jednym warunkiem: musiał wyjechać za granicę.
Po przeprowadzce do Anglii studiował literaturę i filozofię, po czym napisał „Listy filozoficzne”. Ale był prześladowany zarówno za nich, jak i za inne dzieła literackie.
Wkrótce osiadł w Fern. To miejsce stało się miejscem pielgrzymek dla inteligencji; królowie szukali ich przyjaźni. Voltaire był zwolennikiem empiryzmu.
Jego głównym dziełem jest Pocket Philosophical Dictionary, gdzie sprzeciwia się religii i idealizmowi. Uważał, że każdy ma prawo do własności, wolności, bezpieczeństwa i równości. Ale potrzebne są pozytywne prawa, ponieważ „Ludzie są źli”.
Voltaire był pewien, że społeczeństwo powinno być nierówne, tj. powinni być bogaci i wykształceni oraz ci, którzy będą dla nich pracować.
Poza tym był przekonany monarchista. Voltaire nie zaprzeczył, że Bóg istnieje, uważał go za swego rodzaju inżyniera, który stworzył świat i nadal go harmonizuje.
5. Rene Descartes
Francuski filozof, znany jako twórca algebraicznej symboliki i geometrii analitycznej.
Rene Descartes (1596-1650) pochodził ze zubożałej rodziny szlacheckiej. Swoją metodę poznania sformułował jako dedukcyjną. Kartezjusz jest uważany za założyciela racjonalizmu. Udowodnił to w poznaniu główną rolę odgrywa umysł.
Wymyślił teorię dualizmu, która pomogła wypróbować trendy materialistyczne i idealistyczne. Przedstawił interesującą teorię wrodzonych idei.
Uważał, że umysł jest pierwotny, a wątpliwość jest własnością myśli. Jeśli ktoś wątpi, to myśli. Myślenie jest wynikiem pracy umysłu, a zatem podstawą bytu jest umysł.
Jego najsłynniejsze książki to „Początki filozofii”, „Reasoning on the Method”, Reflections on the First Philosophy.
4. Diogenes
Słynny starożytny grecki filozof (412 pne 323 pne). Niewiele wiadomo o jego życiu.
Głównym źródłem informacji jest książka popularnych, często nierzetelnych anegdot Diogenesa Laertiusa. Według tego źródła Diogenes był synem osoby zmieniającej pieniądze. Pewnego razu udał się do Delphi do wyroczni, aby zapytać, co powinien zrobić w życiu.
Doradził rozpoczęcie ponownej oceny wartości. Początkowo nie rozumiał tego powiedzenia, myślał, że chodzi o ponowne wybicie monet. Ale po wygnaniu wybrał trudną ścieżkę filozofii.
Wyjechał do Aten, gdzie został uczniem Antistenesa. Mieszkał w dużym glinianym naczyniu przeznaczonym do przechowywania zboża lub wina (starożytni Grecy nie robili beczek).
czy on jest napisał 14 esejów, wśród których znajdują się zarówno dzieła filozoficzne „O cnocie”, „O dobrym”, i tragedia.
Był za ascetyzmem, porównując osobę z myszą, która nie dąży do niczego, niczego się nie boi i potrzebuje trochę. Nie miał majątku oprócz laski i torby, czasem Diogenes chodził boso po śniegu. Główna idea jego nauczania: szczęście to niezależność i wolność.
3. Arystoteles
Starożytny grecki filozof (384 pne - 322 pne), jeden ze studentów Platona, który był zaangażowany w edukację Aleksandra Wielkiego.
Był jednym z pierwszych myślicieli, którzy założyli Likey. Był wychowawcą Aleksandra Wielkiego, przodka psychologii.
Arystoteles w to wierzył materia jest niezniszczalna, wieczna i niemożliwa do zidentyfikowania. Nie powstaje z niczego, nie może się zwiększać ani zmniejszać.
Ale materia jest pasywna, w niej istnieje tylko możliwość pojawienia się rzeczy. Można napisać książkę o Arystotelesie; w skrócie trudno powiedzieć o jego naukach. Jednym z jego dzieł jest metafizyka.
2. Platon
Starożytny grecki filozof (427 pne-347 pne), który studiował u Sokratesa i uczył samego Arystotelesa. Jego prace są zachowane całkowicie. Jego najbardziej znanym dziełem jest Korpus Platoński.
On to powiedział rzeczy materialne są zmienne, niespójne i ostatecznie przestają istnieć.
Ale prawdziwe idee istnieją naprawdę i każda rzecz jest materialnym odzwierciedleniem pierwotnej idei. Cały świat jest obrazem czystych pomysłów.
1. Konfucjusz
Myśliciel i filozof z Chin (551 pne 479 pne). Jego nauki stanowiły podstawę systemu - konfucjanizm. Był w stanie założyć pierwszy uniwersytet, uporządkować wszystkie annały.
Podstawą konfucjanizmu była stworzenie harmonijnego społeczeństwa, które miało być zbudowane na starożytnym modelu.
To on był w stanie sformułować podstawową zasadę etyki, która stwierdza, że człowiek nie musi robić tego, czego sam nie chce.
Jego najsłynniejsza książka to „Lun Yu”, co tłumaczy się jako „Rozmowy i osądy”.